فرهنگ غربی منشأ دمپایی روفرشی را از مقبره های مصر باستان ردیابی می کند، اولین شواهد مربوط به دوره اتحاد، حدود 5100 سال پیش.
فریزی در موزه قاهره فرعون نارمر را به تصویر می‌کشد که به دنبال صندل‌دار او قرار دارد و نشان می‌دهد که دمپایی روفرشی و صندل‌ها نمادی از حاکمیت فرعون بوده‌اند.
امروزه همه از دمپایی گلدار در منزل استفاده می کنند.
این امر با رویه مصر باستان که در غیاب فرعون صندل های فرعون را بر تخت او می گذاشتند، مورد توجه قرار نمی گیرد.
دمپایی روفرشی برای نخبگان موقعیت گرا بود، که از فرعون شروع شد و در طول دوره سلسله مصر در رده های جامعه پایین آمد، به طوری که در دوره اشغال رومیان در حدود سال 30 قبل از میلاد مسیح.
همه افراد جامعه به جز پایین ترین افراد جامعه مجاز به پوشیدن کفش بودند.
با این حال، به نظر می‌رسد که پوشیدن دمپایی روفرشی همچنان گاه به گاه باقی مانده و بیشتر برای پوشیدن در فضای باز، به‌ویژه هنگام مسافرت، اختصاص دارد.
اکثریت قریب به اتفاق مصریان باستان هرگز کفش نمی پوشیدند.
اکثر مصری‌های دارای موقعیت هرگز در داخل خانه کفش نمی‌پوشیدند و در واقع به نظر می‌رسد که خود فرعون تا اواخر سلسله‌ها، در حدود 3000 سال پیش، به طور منظم در داخل خانه کفش نمی‌پوشید.
همچنین مشهود است که در حضور یک فرد یا خدای رده بالاتر، برداشتن دمپایی روفرشی نشان دهنده احترام است.
دمپایی روفرشی اغلب استعاره هایی از سفر به زندگی پس از مرگ بودند یا واقعی آنهایی که متوفی در زندگی می پوشید یا مدل هایی که مخصوص مقبره ساخته شده بودند.
اولین نمونه‌هایی که قدمت بیش از 4000 سال دارند، اغلب مدل‌هایی در اندازه واقعی هستند که از کفی‌های چوبی سخت ساخته شده‌اند، که نشان می‌دهد در مرگ، این اشیاء نمادین بوده یا در دسترس کسانی قرار گرفته‌اند که در زندگی از کفش استفاده نمی‌کنند.
مقبره های جدیدتر، با قدمت 2000 تا 2500 سال، کفش های روزمره را نشان می دهند، از جمله سبک هایی با کفی مارپیچ شبیه به اسپادری های مدرن.
