آشپز خلاق ایرانی که سس فلفل همدانیان را به دنیا معرفی کرد

علت کیفیت بالای سس فلفل همدانیان بر می گردد به حساسیت در انتخاب نوع فلفل کره ای که در ساخت این نوع سس از آن بهره برده اند.

انواع فلفل کره ای ویژگی های متفاوتی با فلفل های جنوب شرقی آسیا یا مکزیک دارند. به عبارت دیگر، میزان تندی آن ضعیف است.

اما میزان قند آن بسیار بالاست. بنابراین، در حالی که فلفل‌های آسیای جنوب شرقی جذب ضعیفی در معده و پشت دارند، فلفل‌هایی که در شبه جزیره کره رشد می‌کنند.

جذب بدن انسان می‌شوند، مانند روی معده، و قدرت آن برای مدت طولانی باقی می‌ماند. به همین دلیل است که فلفل های آسیای جنوب شرقی و جنوب چین در دهان می سوزند اما تلخ نیستند، اما فلفل هایی که در شبه جزیره کره کشت می شوند نه تنها دهان تند دارند، بلکه طعمی طولانی و تلخ دارند.

در واقع، سوابق مربوط به فلفل قرمز پس از قرن شانزدهم در سوابق چینی ظاهر می شود و مشخص است که در جنوب چین نیز شروع به گسترش کرد، بنابراین دیرتر از شبه جزیره کره منتشر می شود.

بنابراین، در سوابق تاریخی دقیق یافت نمی شود که آیا توسط ارتش ژاپن در طول جنگ ایمجین منتقل شده است یا از طریق فیلیپین یا اوکیناوا، اما به طور کلی قضاوت می شود که در حدود زمان جنگ ایمجین به شبه جزیره کره منتقل شده است.

و از آنجایی که Jibongyuseol به وضوح بیان می کند که فلفل قرمز گاهی اوقات “چرا خردل” نامیده می شود، قضاوت می شود که از ژاپن معرفی شده است.

مهم این است که فلفلی که دیر معرفی شد بیش از هر غذای خارجی دیگر بر سفره ما غالب شد.

در ابتدا، این یک ماده بسیار بی میل بود تا جایی که همانطور که از نام آن پیداست، “گوچو” نامیده می شد. فلفل قرمز یک ماده غذایی بود که نزدیک به “سمی” بود، به طوری که حتی سابقه مرگ یک نفر بر اثر خوردن فلفل قرمز در سوجو وجود داشت.